50 lat modelu Skoda MBG. Pikantniejszy sedan.
Wprowadzenie do małoseryjnej produkcji w Kvasinach w 1966 roku, rasowo stylizowanego modelu MBX z nadwoziem typu hardtop nie satysfakcjonowało w pełni zarządu firmy. Mozolnie nabierająca – ostatecznie i tak bardzo niskiego – tempa produkcja, nie była w stanie pokryć zapotrzebowania zgłaszanego przez PZO Motokov z dewizowych rynków eksportowych. W zasadzie jedynie z ich części, gdyż przezornie wstrzymano się z promocją deficytowego MBX na pozostałych.
Montaż w Kvasinach, przypominający bardziej jednostkową produkcję prototypów, nie dawał nadziei na rychłą poprawę sytuacji, a świeżo zmodernizowana i rozbudowana fabryka Mlada Boleslav, mimo swej potężnie zwiększonej wydajności, ledwie nadążała z realizacją zamówień sedanów rodziny MB.
W obliczu niedostatecznej wydajności nadwoziowni Kvasiny i elastyczności wydajnego działu produkcji silników fabryki macierzystej, rozwiązanie nasunęło się samo. Wzmocnioną, 1-litrową jednostkę zasilaną dwoma gaźnikami Jikov i opracowaną dla modelu 1000MBX postanowiono zaaplikować pod pokrywę silnika nadwozia czterodrzwiowego. Tak narodził się wariant sedan o podwyższonych osiągach, oznaczony jako 1000MBG i kierowany od roku 1967 prawie wyłącznie na zachodnie rynki eksportowe. Prawie, gdyż ułamek niewielkiej produkcji tej ciekawej odmiany pozostał w Czechosłowacji, służąc jako baza do budowy pojazdów podejmujących trud zmagań na arenie motosportu i to w kilku grupach.
O ile seryjne wykonanie dwugaźnikowego, litrowego silnika OHV dysponowało mocą 46 KM (wg DIN) przy 4800 obr./min, to zręczny i zarazem profesjonalny tuning w wykonaniu fabrycznego działu VZM (powołanego w 1966 roku) skutkował daleko lepszymi rezultatami. 75 KM przy 7000 obr./min bez zmiany objętości (988 ccm) oznaczało bardzo konkurencyjne osiągi odpowiednio „odchudzonych” MBG stawiających czoła konkurentom w grupach A2 oraz A1. W specyfikacji sportowej rezygnowano z papierowej wkładki, wspólnego dla dwóch gaźników, filtra powietrza (na rzecz pięknie brzmiących dyfuzorów z sitkami), a układ smarowania wyposażono w pełnoprzepływowy filtr oraz chłodnicę oleju, montowaną pod zderzakiem przednim. Listę zmian uzupełniały zmienione fazy rozrządu, stopień sprężania oraz obniżone i utwardzone zawieszenie.
Na prestiżowym Rajdzie Wełtawa 1967 Václav Bobek rozgromił klasę i niespodziewanie zajął trzecią pozycję w klasyfikacji generalnej uznając jedynie wyższość takich osobistości jak Erik Carlsson (SAAB 96 V4) oraz Sobiesław Zasada (Porsche 912). Cywilne ŠKODY 1000MBG kompletowano z bogatszym pakietem wyposażenie deLuxe i ze stylizacją zgodną ze zmodernizowanym rokiem modelowym 1966. Oznaczało to między innymi węższe obramowanie ozdobne przedniego pasa nadwozia i uproszczone wloty powietrza błotników tylnych.
Oficjalną cenę MBG de Luxe ustalono w 1967 roku na poziomie 49 900 koron wobec 48 900 koron żądanych wówczas za MB de Luxe i 52 200 koron – za tudora MBX de Luxe. Przez pewien czas MBG stanowiły wierzchołek oferty odmian limuzyn i z łatwością znajdowały nabywców na najbardziej konkurencyjnych rynkach krajów kapitalistycznych. Gdy jesienią 1967 roku ŠKODA wprowadziła ulepszoną jednostkę o pojemności 1107ccm zasilaną już pojedynczym gaźnikiem, oznaczało to powolny schyłek dwugaźnikowych „litrówek”.
Ostatni z łącznie 3 287 egzemplarzy MBG zmontowano w 1968 roku. Z oczywistych względów pojazdy z taką specyfikacją stanowią dziś szczególny obiekt zainteresowania wśród kolekcjonerów i miłośników marki.
Dane techniczne samochodu ŠKODA 1000 MBG (Typ 710), 1967-1968
– silnik: rzędowy, czterocylindrowy, rozrząd OHV, wał korbowy podparty w trzech punktach; chłodzony cieczą, chłodnica w komorze silnika; umieszczony wzdłużnie z tyłu i pochylony w prawo, napęd kół tylnych
– średnica cylindra: 68 mm, skok tłoka: 68 mm, objętość skokowa: 988 ccm
– zasilanie: dwa gaźnik Jikov – 32 BS-27 bez układu rozruchowego i 32 BST-19 z układem ssania sterowanym bimetalicznie
– stopień sprężania: 9,0:1
– moc maksymalna: 46 KM przy 5200 obr./min (według normy DIN) oraz 52 KM przy 5200 obr./min (wg metodyki SAE)
– maksymalny moment obrotowy: 75,5 Nm przy 3000 obr./min
– instalacja elektryczna: o napięciu 12 V, prądnica 300 W
– układ smarowania: ciśnieniowy, w wersji seryjnej bez chłodnicy oleju
– skrzynia przekładniowa: czterostopniowa, manualna, biegi do jazdy do przodu zsynchronizowane
– przełożenie przekładni głównej: 4,444
– sprzęgło: suche, jednotarczowe, sterowane hydraulicznie
– układ kierowniczy: przekładnia śrubowo-kulkowa
– układ hamulcowy: hydrauliczny, dwuobwodowy, wspomagany podciśnieniowo; na wszystkich kołach hamulce bębnowe
– zawieszenie przednie: wahacze poprzeczne, sprężyny śrubowe, amortyzatory teleskopowe
– zawieszenie tylne: oś wahliwa, sprężyny śrubowe okalające amortyzatory teleskopowe
– koła: obręcze stalowe 4,5Jx14 z kołpakami piast, ogumienie diagonalne 155-14 z bieżnikami OS 21 oraz OS 25
– rozstaw osi: 2400 mm
– rozstaw kół: osi przedniej 1280 mm, osi tylnej 1250 mm
– nadwozie: samonośne, zamknięte stalowe, dwudrzwiowe typu coupe, ilość miejsc 2+2
– wymiary zewnętrzne nadwozia: długość 4170mm, szerokość 1620mm, wysokość 1340mm
– masa własna: 810 kg
– pojemność zbiornika paliwa: 32 l
– prędkość maksymalna: 130 km/h
– średnie zużycie paliwa: 8 l/100 km
– ilość zbudowanych egzemplarzy: 3287 sztuk w latach 1967-68
– ciekawostka: ŠKODA 1000MBG posiadała już wzmocnioną strukturę karoserii, „łapiąc się” tym samym na pięciomiejscową homologację, podobnie jak słabsze wersje. Do 1966 roku homologacja rodziny MB wskazywała wyłącznie cztery miejsca.
